تفاوت بین تومورهای خوش خیم و بدخیم ریه

اگرچه تومورهای سرطان ریه خوش خیم از نظر رفتار و ویژگی های بسیاری مشابه تومورهای بدخیم ریه هستند، ممکن است برخی از علائم تمایز بین آنها وجود داشته باشد، مانند:

اندازه: تومورهای بدخیم ریه اغلب بزرگتر از 3 سانتی متر هستند، در حالی که تومورهای سرطان ریه خوش خیم کوچکتر هستند. با توجه به احتمال رشد توده های خوش خیم ریه به اندازه بزرگ نیز.

سرعت رشد: تومورهای بدخیم اغلب به سرعت و در دوره های نسبتا کوتاه رشد می کنند، در حالی که تومورهای خوش خیم ریه به کندی رشد می کنند و گاهی اوقات ممکن است اندازه آنها کوچک شود.

عود: تومورهای خوش خیم ریه با احتمال ظهور مجدد پس از برداشتن و درمان، در همان محلی که برای اولین بار ظاهر شدند مشخص می شود.

سن: تومورهای بدخیم ریه در افراد مسن شایع تر است، در حالی که تومورهای خوش خیم ریه ممکن است در گروه های مختلف ظاهر شوند.

محل: تومورهای خوش خیم و بدخیم ریه ممکن است در هر جایی از ریه ظاهر شوند.

گسترش: تومورهای بدخیم ریه می توانند به سایر نواحی بدن سرایت کنند. در حالی که تومورهای خوش خیم به خارج از ریه ها گسترش نمی یابند.

شایع ترین انواع تومورهای خوش خیم ریه

انواع مختلفی از تومورهای خوش خیم ریه وجود دارد که ممکن است از نظر اندازه و برخی خصوصیات متفاوت باشند. اصطلاحات مختلفی وجود دارد که اغلب برای توصیف تومورها و توده های ریه استفاده می شود. در زیر آنها را توضیح می دهیم:

ضایعه ریه: ضایعه ریه به هرگونه نقص در ریه ها اعم از خوش خیم یا بدخیم از جمله بافت اسکار، گرانولوم و آبسه ریه اشاره دارد.

ندول ریه: اصطلاح گره برای اشاره به ناحیه‌ای از ریه که در آن بافت غیرطبیعی با قطر 3 سانتی‌متر یا کمتر ظاهر می‌شود، استفاده می‌شود.

توده ریه: توصیف یک توده به ناحیه غیر طبیعی بافت در ریه اطلاق می شود که قطر آن 3 سانتی متر یا بیشتر باشد.

انواع تومورها و ندول های خوش خیم ریه عبارتند از:

میوم

هامارتوماها شایع ترین نوع تومورهای خوش خیم ریه هستند و از گروهی از سلول ها مانند بافت پوششی ریه، چربی و غضروف تشکیل شده اند.

میوم های ریه اغلب به صورت دایره ای شکل سکه مانند با قطر کمتر از 4 سانتی متر ظاهر می شوند و در موارد معدودی ممکن است شبیه ذرت بو داده یا پشم پف شده به نظر برسند. در بیشتر موارد در مجاورت ریه قرار دارد و در ناحیه محدودی باقی می ماند و به بافت های نزدیک آن فشار وارد نمی کند. اما ممکن است باعث انسداد راه هوایی شود که منجر به پنومونی و برونشکتازی شود.

برخی از میوم های ریه با یک سندرم ژنتیکی به نام سندرم کادون همراه هستند و ممکن است در سایر نواحی بدن ظاهر شوند.